Za daleko, za blisko... Rozdział VII: Gilbert - Wybór

Nieraz zdarzyło się nam skarżyć we łzach: "Cierpię z powodu miłości, która tego nie warta." Cierpimy bo czujemy, że dajemy więcej, niż otrzymujemy w zamian. Cierpimy, bo nasza miłość nie jest doceniona. Cierpimy, bo nie udaje nam się narzucić naszych reguł gry.

Paulo Coelho, "Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam"

   Od razu wiedziałem, że coś poszło nie tak. Bardzo nie tak.

   -Matthew?!

   Popatrzył na mnie smutno; wyglądał jak zbity pies, który potrzebuje pocieszenia.

   -N-nie udało się.

   -Co?!

   -Powiedział… że kogoś już ma - jego oczy napełniły się łzami, a ja zupełnie osłupiałem.

   Nie. Po prostu… nie.

   -Chodź! - pociągnąłem Matthewa za rękę. Nie stawiał oporu, co uznałem za zły znak - jeszcze nie tak dawno temu chłopak zareagowałby z czystym oburzeniem na takie spoufalanie się, ale od tego czasu dużo się zmieniło. Bardzo dużo.

   Ivan patrzył z lekko uniesionymi brwiami, jak podstawiam Matthewowi krzesło, żeby usiadł. Rosjanin wydawał się… tak, rozbawiony. Ale czym? Nie mogłem zrozumieć, gdzie tu niby jest jakiś powód do śmiechu.

   -Mów - rozkazałem Matthewowi, ale ten tylko pokręcił głową; wydawał się bliski płaczu, ale z jakiegoś powodu nie zaczynał ryczeć.

   -Nie ma o czym opowiadać… - spuścił głowę i zaczął wpatrywać się w blat stołu kuchennego, jakby zauważył tam coś fascynującego. - Powiedział, że nie może być ze mną, bo już kogoś ma. I to tyle… - nagle podniósł głowę i z wyrzutem popatrzył na Ivana. - Czy on musi tu być?!

   -Tak, muszę. Przeszkadza ci to? - warknął Ivan, mierząc Matthewa miażdżącym spojrzeniem. Zaskoczyło mnie to; zaledwie chwilę temu był taki miły, delikatny… a teraz jakby stał się zupełnie inną osobą.

   -Przestań - skarciłem Ivana. - Nie widzisz, że przeżywa?

   -Ta… - Ivan wzruszył ramionami. Wskazał kciukiem mój pokój i powiedział: - Będę u ciebie, jakby co.

  -Mhm.

   Wyszedł. Zostaliśmy tylko ja z Matthewem.

   -Nie chcesz jeszcze mi czegoś powiedzieć? Czegokolwiek? - dopytywałem się. Wciąż nie miałem zbyt dużego doświadczenia w pocieszaniu ludzi, ale zdążyłem się już nauczyć, że gadaniem można wiele zdziałać.

   Blondyn tylko pokręcił głową; miał oczy pełne łez. Piękne.

   -Ej, Mattie - pogładziłem go po włosach. - Możesz płakać.

   Pokiwał głową, ale nie wybuchnął płaczem od razu, jak się spodziewałem - zamiast tego popatrzył mi prosto w oczy i wyszeptał:

   -Przepraszam.

   -Niby za co? - zdziwiłem się.

   -Ty… - pociągnął nosem. - Jesteś silny. Spotkało cię tyle złego, ale nie cierpisz z tego powodu, wytrzymujesz, jakoś żyjesz… A ja… - zaśmiał się przez łzy i otarł twarz rękawem swojej bluzy. - Ja naprawdę jestem słaby…

   -Nie jesteś słaby - odpowiedziałem bez zastanowienia; nie wydawało mi się, by jakakolwiek inna odpowiedź była poprawna. - To normalne, że chce ci się płakać, gdy jest ci smutno. Nie próbuj tego powstrzymać, nie trzeba. I nawet nie powinieneś. Przecież właśnie to, że płaczemy, czyni z nas ludzi.

   Matthew uśmiechnął się lekko - wyglądało to naprawdę uroczo, zwłaszcza, że łzy wciąż spływały mu po policzkach.

   -Heh, to było bardzo filozoficzne - przyznał, a ja wyszczerzyłem się do niego w odpowiedzi.

   -No jasne! Jestem w końcu zajebisty, nie?

   Teraz blondyn faktycznie zachichotał, a szeroki, szczery uśmiech pojawił się na jego twarzy. Poczułem się dumny z siebie.

   -Hej, Gilbert… - popatrzył mi prosto w oczy, a w jego wzroku było mnóstwo ciepła. - Dziękuję, że ze mną jesteś.

   -Nie ma sprawy. W końcu powinniśmy sobie pomagać, nie? - machnąłem ręką. To było coś oczywistego, jakby nie mogło być inaczej, niż teraz.

   -Wyjdziesz z tego - kontynuowałem. - Ten Francis to idiota, jeśli nie potrafi docenić ciebie! - pogłaskałem go po głowie; miał bardzo miękkie włosy, przyjemne w dotyku. - Znajdziesz sobie kogoś, kto będzie chciał być z tobą. Mało to jest ludzi na świecie?

   -Taak - przeciągnął to słowo Matthew. Zmarszczyłem brwi i z udawanym wyrzutem warknąłem:

   -Co to za niedowierzanie w głosie?! No?! Głowa do góry!

   Blondyn znów się zaśmiał: głośno, ciepło - od samego patrzenia na niego robiło się mi lepiej. Dla takiego śmiechu chciało się żyć.

   -Gilbert, dziękuję. Ty to potrafisz poprawić mi humor!

   Nagle jakby się zmieszał - popatrzył gdzieś w bok i przygryzł dolną wargę.

   -Ej, co jest, Mattie? - pstryknąłem mu palcami przed twarzą; natychmiast odwrócił się do mnie z przepraszającym uśmiechem.

   -Ech, przepraszam. Po prostu przypomniała mi się jeszcze jedna rzecz, którą Francis mi powiedział… Nic ważnego.

   -Powieeedz! - popatrzyłem się na niego jak mały szczeniaczek żebrający o jedzenie.

   Zachowywałem się jak idiota, ale w sumie czemu nie?

   Matthew zmiękł w końcu i mruknął:

   -No… Powiedział mi mniej więcej to, co ty - że gdzieś blisko siebie muszę mieć osobę, która mnie lubi i chciałaby, żebym to zauważył… - spojrzał mi prosto w oczy, jakby z jakimś wyzwaniem. - Nic ważnego. Ale, wiesz…

   Wyciągnął rękę i położył ją na moich włosach; zaczął się bawić kosmykami, a ja zauważyłem, że to było całkiem przyjemne uczucie.

   -Wiesz… - ciągnął dalej. - Dało mi to trochę do myślenia.

   -I? - dopytywałem się. Matthew zjechał delikatnie dłonią na mój kark.

   -I chyba coś zrozumiałem. Coś, o czym zapomniałem. Co przeoczyłem, a miałem to tuż pod nosem.

   Jego oczy ukryte za okularami przyciągały mój wzrok, nie pozwalały, bym patrzył gdziekolwiek indziej.

   -Co? - zapytałem się jeszcze raz.

   Nie dostałem odpowiedzi.

   Zamiast tego gwałtownie pociągnął mnie do siebie, tak, że niemal niemożliwe było, by zdołał mnie pocałować.

   No… niemal.

***

   CO. CO. CO?!

   Mój mózg nie pracował. Wyłączył się, spakował manatki i zwiał, zostawiając mnie samego z tą dziwną sytuacją.

   To było... Słodkie, przyjemne - Ivan smakował męsko, ostro. Matthew był delikatniejszy, subtelniejszy... i to też mi smakowało. 

   Nie… nie! Ja przecież… Ivan, cholera! Co jest ze mną nie tak?! Co jest z Matthewem nie tak?!

   Jakby usłyszał moje wołanie, Ivan wlazł bez zaproszenia do kuchni.

   -Co tak długo… - zaczął i wtedy nas zauważył. Stanął jak wryty; Matthew oderwał się ode mnie, zawstydzony.

   -Ivan… - zacząłem, ale on mnie nie słuchał. Podszedł do Matthewa i trzasnął go pięścią z takim impetem, że drobny blondyn spadł z krzesła.

   -Przestań! - stanąłem pomiędzy Ivanem a Mattem, rozkładając szeroko ręce. - To nie tak, jak myślisz!

   -A niby jak?! - wrzasnął na mnie Ivan; jego oczy, takie podobne do tych Matta, patrzyły na mnie z nienawiścią. - Myślałem, że jesteśmy razem!

   -Wy… serio? - Matthew patrzył to na mnie, to na Ivana szeroko otwartymi, niedowierzającymi oczami. - Ja… przepraszam! Nie wiedziałem!

   Teraz naprawdę zaczął płakać. Ivan popatrzył na niego z obrzydzeniem.

   -Spadam stąd - oświadczył i obrócił się na pięcie.

   -Zaczekaj! - zawołałem za nim. Nie obrócił się.

   Zakląłem i poleciałem za nim. Zbiegałem za nim po schodach, cały czas go nawołując; musiał mnie słyszeć, ale demonstracyjnie ignorował mnie, jakbym stał się niegodny jego uwagi.

   Zdołałem złapać go tuż przed blokiem. Chwyciłem go za ramię i mocno pociągnąłem do siebie.

   -Ej, Ivan! Cholera, posłuchaj mnie! - patrzył na mnie spode łba. Byłem w stanie go zrozumieć; zachowałem się jak kompletny idiota. Przecież wystarczyłoby, gdybym delikatnie odsunął od siebie Matthewa, wyjaśnił mu całą sytuację, przeprosił…

   Ale nie zrobiłem tego. Nie mogłem. Może ze współczucia, może z innego powodu… Ale coś kazało mi zostać w miejscu, nie ruszać się, pozwolić na to wszystko.

   -Czego? - warknął na mnie.

   -Przepraszam - powiedziałem. - Nie chciałem tego… Zaskoczył mnie, to wszystko. Przepraszam.

   -Przeprosiny tu nie pomogą - prychnął Ivan. - Czy ty tego nie widzisz?

   -Czego nie widzę?

   -Owinął sobie ciebie wokół palca! Robisz wszystko, co on by chciał!

   -Ivan, zrozum, Matthewa naprawdę ma problem…

   -Matthew, Matthew, ciągle Matthew! - wrzasnął na mnie chłopak. - Przestań już! On na tobie pasożytuje, nie pozwoli ci normalnie żyć! Całe życie będzie tylko żył na czyjejś łasce, ale to nie musisz być to ty. Opamiętaj się i zostaw go!

   Popatrzyłem na niego jak na wariata.

   -Ivan… Ale…

   -Nie ma żadnego “ale”! - warknął jeszcze raz. - Jeśli go nie zostawisz, to przyczepi się do ciebie na zawsze i nigdy nie da ci spokoju - zawsze będziesz musiał go pocieszać, nakłaniać do wszystkiego… On się tobą bawi.

   -Matthew naprawdę potrzebuje pomocy - powiedziałem i pokręciłem głową. - Nie mogę pozwolić, żeby…

   -No właśnie. Nie możesz - westchnął ciężko Ivan. Nagle spojrzał na mnie i otworzył szerzej oczy.

   -Co jest? - spytałem.

   -Drżysz.

   Faktycznie. Dopiero teraz dotarło do mnie, że wychodzenie na dwór w zimie bez chociażby bluzy nie było dobrym pomysłem.

   -Masz - Ivan ściągnął swój płaszcz i narzucił mi go na ramiona.

   -Dzięki - mruknąłem. - Ivan…

   -Nie chcę słuchać twojego przepraszania - przerwał mi. - Gilbert… musisz się zdecydować, co chcesz.

   -Nie rozumiem - odpowiedziałem zgodnie z prawdą; czułem się kompletnie zbity z tropu.

   -Musisz wybrać, czy masz zamiar pomagać temu idiocie do końca jego dni, czy pozwolić mu skończyć tak, jak na to zasługuje.

   -Jak możesz tak mówić… - pokręciłem głową. - Nie zasługuje na to, by umrzeć, jak inni ćpuni…

   -Zasługuje - Ivan patrzył mi prosto w oczy. - Wiele osób sięga po narkotyki z takich czy innych powodów, ale większość nie zdaje sobie sprawy z tego, co może się z nimi stać. Matthew wiedział, ale mimo to - albo właśnie dlatego - zaczął brać. To była jego samodzielna decyzja.

   -On już nie chce tego robić. Powiedział mi, że nie chce…

   -Wierzysz mu?

   Zdziwiło mnie to pytanie.

   -Jasne. Czemu miałbym mu nie wierzyć?

   Ivan westchnął i pokręcił głową.

   -Dajesz się manipulować… Ale ja nie mogę podjąć za ciebie decyzji.

   -Jakiej decyzji? Wyrażaj się wreszcie tak, żeby zrozumiał!

   -Krótko mówiąc: albo ja, albo Matthew. Daj mi znać, kiedy się zdecydujesz, dobrze? - powiedział Ivan, po czym odwrócił się i poszedł w swoją stronę. Nie wołałem za nim, stałem tylko w jego ciepłej kurtce z kompletnym chaosem w głowie.

   Powoli wszedłem na górę po schodach. Matthew płakał cicho na podłodze w kuchni.

   On na tobie pasożytuje, nie pozwoli ci normalnie żyć!

   Komu miałem wierzyć?

   -Gilbert…? - zapytał cicho Matthew; przestał płakać i wyszedł mnie zobaczyć, ale nie podchodził do mnie za blisko - musiał wyczytać coś w mojej twarzy, co go zaniepokoiło.

   -O co chodzi? - zapytałem. Wyszło mi to chłodniej, niż zamierzałem.

   -Ja… Przepraszam. Przepraszam.

   -Nie masz za co przepraszać.

   -Nie mów tak, przecież wiem, że…

   -Zamknij się - mruknąłem cicho.

   -Co mówiłeś?

   -ZAMKNIJ SIĘ! - wrzasnąłem, a Matt się skulił. - Mam to gdzieś! Mam to wszystko gdzieś!

   -O czym ty…

   -Daj mi spokój - powiedziałem. - Po prostu… daj mi spokój.

   Musiałem wybrać.

   I niezależnie od tego, co bym zrobił, kogoś bym zranił.

   Musiałem dokonać decyzji.

***

Jedynym sposobem podjęcia właściwej decyzji jest uświadomienie sobie jaka decyzja byłaby zła /.../. Trzeba rozważyć inne możliwości, bez obaw i trzeźwo oceniając ich walory, a potem dokonać wyboru

Paulo Coelho, Pielgrzym s.210


____
Zaczyna się robić poważnie... A tak serio - jak wam się podoba ten rozwój wypadków? Przyznam szczerze, że postacie niekoniecznie robią to, co jak bym sobie życzyła, żeby robiły xD Dziękuję za komentarze i miłego dnia/wieczoru!