Nieskończoność minus jeden - Trzecia Linia, część druga

Czuł się zupełnie sam. Przeszłość była martwa, przyszłość niewyobrażalna.

George Orwell, Rok 1984

   Alfred podnosi z ziemi czerwoną tabletkę i przygląda się jej z uwagą.

   - A oto, proszę państwa, esencja wszelkiego szczęścia – mówi.

   - Co masz na myśli? - pytam, a on uśmiechnął się do mnie porozumiewawczo.

   - Endorfiny. Wiesz, co...?

   - Tak, tak. To hormony szczęścia, prawda? Jak coś takiego może być szkodliwe?

   - Cóż... Powoduje to, ze stajesz się rozluźniony, rozpogodzony... I byłoby to nawet niezłe, gdyby nie to, że przy okazji dodano mocny środek uspokajający. Nie zabije cię, jasne, ale sprawi, że ledwo będziesz mógł myśleć... I o to właśnie chodzi.

   - O to, że mam nie myśleć?

   - Dokładnie. Ale chyba i bez takiego wspomagania jesteś skończonym kretynem. Dlaczego włazisz do biblioteki publicznej, chociaż wiesz, że cię obserwują, i w dodatku szukasz informacji, których zdecydowanie nie powinieneś?! - warczy Francis.

   - Em... to długa historia – uśmiecham się lekko.

   Tutaj jestem chyba winny parę słów wyjaśnienia. Ja i Francis byliśmy dobrymi kolegami od dawna – oboje byliśmy, jak to się ładnie mówi, "problematycznymi dziećmi", więc dość łatwo się dogadaliśmy.

   Cóż... Tak było w Pierwszej Linii. Tutaj pewnie było zupełnie inaczej... Ale, jak widzę, kumplami jesteśmy nadal. Pewnie po prostu pewne osobowości ciągnął do siebie bez względu na wszystko.

   Co prowadzi nas do kolejnej osoby. Osoby o imieniu Alfred.

   Patrzę na niego, gdy jego dłonie w lateksowych rękawiczkach miętolą pigułkę, po czym delikatnie odkłada ją na jakiś szklany talerz leżący na szafce. Nie, nie talerz... To ta dziwna soczewka używana w laboratoriach – widziałem coś takiego na chemii... Szalka Petriego, czy coś... Ale skąd to się tutaj wzięło?

   Teraz, gdy widzę już dobrze, rozglądam się po pomieszczeniu. Koniec sali skryty jest w mroku; tutaj, gdzie dociera światło, znajduje się nie wyglądające na wygodne łóżko, a na ziemi leży dmuchany materac. Blisko nas stoi szafka, którą już wcześniej wspomniałem; z drugiej strony widzę umywalkę i... To tyle.

   Odwracam wzrok i napotykam spojrzenie Francisa; przygląda się mi uważnie. Ups. Chyba nie powinienem się tak rozglądać, w końcu teoretycznie jestem tu nie pierwszy raz...

   Francis otwiera usta i chyba ma zamiar coś powiedzieć, ale zanim zdąży wydać jakikolwiek dźwięk, Alfred mówi:

   - Mam coś superfajnego! Chodźcie, zobaczcie... - Zachęca nas gestem dłoni, żebyśmy poszli dalej, w mrok. Mam złe przeczucia, ale ufam mu; w końcu jest dla mnie kimś specjalnym, nawet tu.

   Ja i Francis powoli zanurzamy się w ciemność, ostrożnie stawiając każdy krok. Nagle słyszę proste „pstryk!" i światło znów razi moje gałki oczne z pełną mocą.

   Zakląłem i zasłoniłem oczy. Na szczęście teraz nie byłem tyle w ciemnościach, by moje oczy jakoś bardzo się do nich przyzwyczaiły, więc szybko się zbieram i mogę zauważyć...

   ...stół sekcyjny i przywiązaną do niego pasami dziewczynkę. Zapiera mi dech. Dziewczynka ma jakieś osiem lat, może mniej; jest nieprzytomna, do jej żyły na przedramieniu jest przymocowana rurka, przez którą sączy się do niej jakiś płyn.

   Francis wygląda na równie zaskoczonego jak ja, ale bynajmniej nie na zszokowanego.

   - Jak...? - pyta zafascynowanym głosem. - Czy to jest...?

   - Tak – odpowiada Alfred z dumą – to Glowing Child.

  „Glowing Child"? Świecące dziecko? O co tu chodzi? Mam tyle pytań, nic nie rozumiem, ale nie mogę o nic pytać, bo to od razu by mnie wydało.

   Francis podchodzi bliżej. Wyciąga rękę jakby chciał dotknąć dziewczynki, ale nagle ją cofa. Patrzy się pytająco na Alfreda, a ten śmieje się.

   - Tak, możesz jej dotknąć – odpowiada na nieme pytanie.

   - I myślisz, że to... bezpieczne... trzymać ją tutaj? - mówi Francis, ale jakoś nie może się zdobyć na to, by dotknąć dziecka. Dlaczego?

   - Usunąłem jej nadajnik, jest niewykrywalna – kręci głową Alfred. - A teraz jest pod tak silną narkozą, że tylko leki mogą ją wybudzić.

   - Czemu to robisz? Przecież możesz jej zrobić krzywdę! - odzywam się wreszcie. Al unosi jedną brew i patrzy się na mnie z delikatnym zdziwieniem. Cholera, kolejne niewłaściwe pytanie.

   - Lepiej żebyśmy jej zrobili krzywdę, niż ona nam – mówi powoli. Nic z tego nie rozumiem. Jak takie małe dziecko może zrobić komuś krzywdę? Przecież nawet jeśliby próbowała, to jest za mała i za słaba, by faktycznie narobić jakiś szkód. Gdyby jakiś cudem była supersilna czy coś podobnego, to przecież wystarczy parę strzałów z broni palnej, by ją zabić...

   Francis nareszcie otrząsa się z szoku i patrzy na Alfreda z niepewną miną.

   - Co zamierzasz z nią zrobić?

   - Wiesz... Mam parę, hm.. pomysłów – mówi z uśmiechem Al. Nie podoba mi się to. Bardzo mi się to nie podoba.

   Francis wzdycha.

   - Tylko się nie przeforsuj.

   - Tak, tak... Będę uważał, jak zawsze – kiwa głową.

   - Dobrze... Zostawiam was tu. Al, nie zrób nic głupiego...

   - Ech? - zdziwiony głos wydobywa się z moich ust, zanim zdążę pomyśleć. Francis patrzy się na mnie ze zmrużonymi oczami.

   - Co, nie chcesz tu zostać? Mówiłem ci już, że nie musisz się o nic martwić; przekierowuję sygnał tak, jakby się wydawało, że jesteś na powierzchni. Nie znajdą was.

   - To... dobrze – mówię powoli. Nie mogę nie zauważyć ukradkowego, pełnego strachu spojrzenia, jakie rzuca mi Francis, gdy wychodzi przez śluzę.

   Stalowe drzwi bezszelestnie się za nim zamykają, pozostawiając mnie i Alfreda samych.

   Oczywiście nie licząc pogrążonej w śpiączce dziewczynki na stole.

   O jakim sygnale mówił Francis? I dlaczego mam tu zostać? Czy to dlatego, że w tym świecie relacja moja i Alfreda jest... Em, jakby to ująć... Trochę bliższa, niż się spodziewałem?

   Patrzę mu prosto w oczy. Wytrzymuje moje spojrzenie, patrzy się badawczo, jakbym był interesującym, nowym gatunkiem jakiegoś zwierzęcia.

   Ciecz z kroplówki powoli kapie do żył dziewczynki, a ja zaczynam się bać.

   - Alfred... - zaczynam, ale on bezceremonialnie mi przerwa.

   - Kim jesteś? - pyta.

   On wie, przemyka mi przez myśl.

   - A-Arthur Kirkland – odpowiadam lekko trzęsącym się głosem.

   - W to nie wątpię – mówi powoli. - Ale...

   Uderza mnie pięścią w twarz, fala bólu rozchodzi się po moim ciele, gdy upadam na betonową posadzkę, wydaję z siebie okrzyk. Zrobił to kompletnie bez żadnego ostrzeżenia, nic!

   - Oszalałeś?! - krzyczę. - To bolało, idioto!

   - Tak. Przepraszam. - Kuca i podaje mi rękę, bym mógł wstać, ale nie chwytam jej.

   - „Przepraszam"?! - wrzeszczę. - Co to, kurwa, miało być?!

   - Tylko sprawdzałem, czy nie stałeś się tacy, jak... - zawiesza głos w iście teatralnym stylu - ...oni.

   - Oni? Jacy oni?! Przestań gadać zagadkami!

   - Najpierw ty mi powiedz, kim jesteś – mówi Alfred. - Bo nie jesteś tym Arthurem, którego znam.

   Zamieram. On wie, on wie, on wie. Nie uwierzy ci. Kto normalny by ci uwierzył?! To porąbane, głupie, naiwne, pomyśli, że albo jesteś szalony, albo po prostu go wkręcasz i nie będzie tak miło...

   Ale nie mam wyboru. Nigdy nie byłem dobry w wymyślaniu historyjek na poczekaniu,a teraz jestem już zmęczony.

   - Pewnie nie uwierzysz – mówię.

   - Daj mi szansę. Mało jest rzeczy, w które bym nie uwierzył.

   Nie mogę kłamać. Nie jemu.

   - Dobrze – daję za wygraną – ale chodź stąd. Nie za przyjemnie się zwierza, kiedy obok ciebie leży obezwładniona małolata.

***

   Na łóżku zwijam się w kłębek, a on siedzi na materacu i patrzy an mnie uważnie.

   Jedno trzeba przyznać Alfredowi: naprawdę potrafi słuchać. Nie odezwał się ani razu, kiedy gadałem o wszystkim; o tym jak się przeniosłem, jak Drugi się do mnie odezwał... Myślałem, że będzie mi przerywać, by zadawać pytania, ale nie – tylko słuchał. Szczerze mówiąc wyprowadzało mnie to lekko z równowagi – Al, którego pamiętam, nigdy nie dawał drugiej osobie za długo mówić, zbyt lubił sam to robić. Ale teraz słuchał uważnie, niemal spijając każde słowo z moich warg.

   Choć wyglądał tak samo jak ten Alfred, którego znałem, była to kompletnie inna osoba. Z jakiegoś powodu przeraża mnie to.

   Nie wspominam tylko o jednej rzeczy – co stało się na przyjęciu. Co zamieniło moje życie w koszmar.    Nie jestem jeszcze gotowy to takich wyznań, ba; nie mogę jeszcze za bardzo przyznawać się do tego przed samym sobą. Te rany są jeszcze zbyt świeże.

O jedno słowo za dużo; potem już za późno, by cokolwiek zmienić. Boli? Dobrze, że boli. To znaczy, że żyjesz... Jeszcze. Czy uwolnienie od bólu nie jest łaską? Więc zrób to, nie pozwól dłużej cierpieć...

   Potrząsam głową, wyrzucam wspomnienia z myśli.

   - I tak znalazłem się tutaj – kończę. - Nie wiem, kim właściwie jestem, dlaczego tu się znalazłem i co robicie. Nic nie wiem o tym świecie. Nic! Wiem, że to brzmi strasznie głupio, i nie musisz mi wierzyć...

   - Wierzę – odpowiada szybko.

   - Ech? Ale... - Jego reakcja kompletnie zbija mnie z tropu. - To przecież niedorzeczne! Wszystko brzmi jak bredzenie szaleńca!

   - Co ty próbujesz osiągnąć, Arthur? - mówi powoli Alfred, patrząc na mnie spokojnie. - Uwierzyłem ci. Cel osiągnięty. Dlaczego próbujesz zniszczyć teraz wszystko, co osiągnąłeś?

   Jego wzrok jest zupełnie bez emocji. To do niego niepodobne – z ręką na sercu mogę powiedzieć, że Alfred jest najbardziej uczuciową osobą, jaką znam. Czy raczej – znałem. Ten tutaj... Był inny. Zupełnie inny.

   - Nie rozumiem – mówię tylko. - Ja...

   - Jesteś roztrzęsiony – przerywa mi Alfred. - Może poszedłbyś już spać?

   Potrząsam gwałtownie głową.

   - Nie, dopóki mi nie odpowiesz na wszystkie pytania! Ja ci już powiedziałem o sobie. Teraz ty!

   Alfred wzdycha w bardzo niealfredowy sposób.

   - Co mogę ci powiedzieć o tym świecie...? Jest zakłamany.

   - Zakłamany? Rozwiń.

   - Żyjemy w kłamstwie, dla kłamstwa i przez kłamstwo. - Na jego ustach pojawia się delikatny uśmieszek. - Od początku życia wmawia się nam, że ludzie są niedoskonali i że naturalnym porządkiem rzeczy jest, że ludzie stają się maszynami...

   - Ej, powoli. - Macham rękami. - Ludzie stają się maszynami? Jak?

   - Cóż... To jest nagroda. Jeśli dobrze wykonujesz swoje obowiązki, możesz liczyć na to, że pewnego dnia całe dane z mózgu... Twoje wspomnienia, doświadczenia... Zostaną przeniesione do androida. Wiesz, co to android?

   - No... tak. To robot udający człowieka, prawda?

   - Już nie „udający" – mówi Alfred. - Teraz to po prostu ludzie. Pozbawieni ludzkich odruchów, ale ludzie. Dlatego cię uderzyłem – one nie okazują bólu. - W jego głosie zabrzmiała jakaś nuta, której nie potrafiłem rozpoznać. Gorycz? Smutek? - A, pytałeś jeszcze o ten sygnał. Wszyscy ludzie mają w sobie chipy, nadają cały czas twoje położenie... Francis zmodyfikował go tak, żeby wydawało się, że jesteś na powierzchni, a nie setkę metrów pod ziemią. Cały czas cię monitorują.

   - To... Straszne – odpowiadam w końcu. - A te całe... Glowing Children...

   - Przykład najgorszej rzeczy, którą można zrobić człowiekowi. Najsilniejszym dzieciom tuż po urodzeniu wszczepia się chipy blisko mózgu, które kontrolują impulsy elektryczne, tak, by były prawie całkowicie kontrolowane przez centralę, czyli ARCHEO. Takie dziecko to szpieg; rośnie razem z innymi dziećmi, prawie całkowicie nie do odróżnienia od zwykłych. Szpieguje swoją rodzinę i innych ludzi. Musiałeś je zauważyć.

   Przypomniałem sobie o tym dzieciach na ulicy, które się nie uśmiechały. Przełknąłem ślinę.

   - A dlaczego nazywa się je „Glowing Children"? - zapytałem. Mam nadzieję, że mój głos nie zabrzmiał tak słabo, jak się obawiałem.

   - Chipy powodują z czasem coś w rodzaju reakcji alergicznej w oczach – mówi Al. - Białka oczy stają się srebrzyste i lśniące; odbijają praktycznie całe światło, które do nich dociera, tak, że wydaje się, jakby świeciły. Przez to po jakimś czasie Glowing Children mają problemy ze wzrokiem... Ale to około szesnastu, siedemnastu lat. Większość nie dożywa tak długo.

   - Dlaczego? Nie są potrzebni aż tak bardzo, skoro ARCHEO tak łatwo się ich pozbywa? - nie mogę ukryć zdziwienia.

   - Nie są potrzebne. Dzieci są najlepsze do szpiegowania, a do innych celów są inni ludzie... i inne androidy. Ale przez to, że GC przekazują właściwie wszystko, co się wokół nich dzieje, bardzo trudno je złapać. Bardzo, bardzo trudno... Trzeba znać pewne szczegóły. Oczywiście wszystko jest ściśle tajne i tak dalej.

   - To skąd o tym wiesz? - pytam.

   Alfred patrzy mi prosto w oczy i uśmiecha się lekko.

   - Bo sam jestem Glowing Child.

   Nie mogę złapać oddechu. O co chodzi?! Czy to pułapka na mnie, coś w tym stylu? Ale po co?!

Muszę mieć naprawdę śmieszny wyraz twarzy, bo Alfred parska śmiechem w bardzo ludzki sposób. Nie, przecież gdyby chciał mi coś zrobić, miał już wiele okazji – zdołał powalić mnie na ziemię jednym uderzeniem, więc nie miałby żadnych problemów z zabiciem mnie.

   Zaczynam myśleć jak paranoik.

   Biorę głęboki oddech, wypuszczam powietrze. Spokojnie.

   - Ale... Teraz już nie jesteś? - pytam. Trochę boję się odpowiedzi - tutaj nie mogę mieć stuprocentowej pewności odnośnie czegokolwiek – ale szeroki uśmiech Alfreda wystarcza mi, by opuściły mnie wszystkie wątpliwości. Odwzajemniam uśmiech i dopytuję się dalej:

   - Jak to zrobiłeś? Powiedziałeś, że wszczepia się jakiś chip do mózgu. Więc...?

   Patrzę na niego pytająco, a on wyszczerza się jeszcze bardziej.

   - Tylko ja byłem na tyle porąbany, by tego próbować, ale udało się – mówi z dumą. - No, domyśl się.

   Wzdycham.

   - Al, to nie jest moment na zgadywanki.

   - Oj tam. Spróbować możesz.

   Przewracam oczami. Myślę o najgłupszej odpowiedzi, jaką mogę mu dać, i po chwili rzucam:

   - Raziłeś się prądem, żeby usmażyć chip?

   - Pudło! - Alfred kręci głową. - Prawda jest jeszcze lepsza.

   - Czyli...?

   - Wyjąłem go sobie. Nie miałem ani znieczulenia, ani jakiegoś sprzętu, ale się udało.

   Dosłownie opada mi szczęka.

   - Ale... JAK?! - niemal krzyczę. - Czym?!

   - Hehe... - chichocze Alfred, z wyraźną przyjemnością patrząc na moją reakcję. - Wiertarką.

   - ŻE CO?! Przedziurawiłeś sobie czaszkę wiertarką i wyjąłeś coś z mózgu?!

   - No... Mniej więcej.

   Robi mi się słabo.

   - Jesteś kretynem, wiesz?! - warczę. - A co, jeśli by ci się coś stało?

   - Ale nie stało. A zresztą... Lepiej, żebym umarł w taki sposób niż żył nadal – odpowiada. Dalej się uśmiecha, jednak to rozluźnienie, jakie czułem przed chwilą, już minęło. Alfred znów stał się kimś... innym.

   Ciekawe, czy czuł to samo, gdy na mnie patrzył.

   - Wiesz, to tak bardzo nie bolało – mówi, siląc się na uśmiech. - GC zdrowieją nieco szybciej niż inni ludzie, i mają nieco zaburzone odczuwanie, więc... - Wzrusza ramionami. - No, z drugiej strony nie czuję smaku większości potraw, jak nie są supersłodkie albo za słone. I prawie nie czuję przyjemności.

   - Przyjemności...?

   Alfred odwraca głowę i patrzy mi w oczy.

   - Tak, Arthur. Seks, et cetera.

   - Ej, nie prosiłem o precyzowanie, tylko potwierdzenie.

   - Taa... - Al parska śmiechem. - Ale te... zaburzenia odczuwania... jestem w stanie leczyć. Posiadanie wiedzy medycznej przydaje się w życiu.

   - To... Fajnie – mówię w końcu.

   Jestem idiotą, jestem idiotą.

   Alfred ziewa.

   - Cóż, nie wiem jak ty, ale ja mam już dosyć przesłuchania – mówi. - Idę spać więc zejdź, z łaski swojej, z łóżka.

   - Tak właściwie – zaczynam – czemu śpię u ciebie?

   - Arthur przeniósł się do Francisa, gdy jego matka stała się androidem. Nie chciał mieć z nią kontaktu. Potem odkryliście, że tu jestem, ale zamiast mnie zgłosić ARCHEO pomogliście mi... - Celowo mówi o „Arthurze", nie o mnie. Nie jestem tym Arthurem; to w jakiś sposób mnie boli. - Zaprzyjaźniliśmy się... Chyba. Zresztą Arthur mówi, że woli tu spać, bo go to uspokaja.

   - Hm, trudno mówić o „uspokojeniu", kiedy tuż obok leży dziewczynka w śpiączce.

   - Przecież zamknąłem drzwi – mówi Alfred. Tak, to prawda; nie zauważyłem ich wcześniej, ale były tam – rozsuwane drzwi z jakiegoś przeźroczystego materiału. Kuloodporne. Tak na wszelki wypadek.

   Przewracam oczami.

   - To nie pomaga. Wiem, że obok mnie, w ciemności leży mały potwór, który może się obudzić w każdej chwili... Trochę przerażająca perspektywa.

   - Nie obudzi się. Za dużo leków – pokręcił głową Alfred. - Kładź się. Pościel leży pod łóżkiem, podaj ją.

Schylam się, daję mu kołdrę i poduszkę.

   - Em, Alfred?

   - Tak?

   - Gdzie jest mój komplet?

   - Nie ma.

   - Co?!

   - Śpisz na materacu, ciesz się. Tam jest przynajmniej miękko.

   - Ale będzie mi cholernie zimno! Już jest!

   - To twój problem.

   Prycham ze złością. Alfred mówi z irytacją:

   - Dobra, chodź tu.

   - E... Co?

   - Słyszałeś. Zmieścimy się na tym łóżku.

   - A nie lepiej by było, gdybyś po prostu ty spał na materacu?

   - Bez kołdry? A w życiu! Dobra, idziesz tu czy nie?

   Patrzę na niego podejrzliwie. To jakiś żart? To by było bardzo w stylu Alfreda, ale...

   - No dobra – mówię w końcu.

   Grzecznie obracamy się do siebie plecami, przykrywamy się kołdrą. Było dość niewygodnie, ale przynajmniej ciepło – widać mimo tak zaawansowanej technologii nikt nie pomyślał, by zrobić tu centralne ogrzewanie czy choćby piecyk. Al naciska jakiś przycisk w ścianie i światło gaśnie.

   Zaczynam już powoli zasypiać, gdy nagle Alfred odwraca się i wtula nos w mój kark.

   Dobra, to jest dziwne.

   - Co ty robisz? - pytam, desperacko próbując ukryć panikę.

   - Nic. Zastanawiam się.

   - Możesz się zastanawiać nie dotykając mnie?

   Cisza. Nie rusza się.

   - To dziwne – mówi. - Wyglądasz zupełnie jak on, ale...

   Urywa. Co chciał powiedzieć? Dlaczego w jego głosie jest tyle... zrezygnowania?

   Wzdycha; ciepłe powietrze otula mi kark. Nieprzyjemne uczucie. Wzdrygam się.

   - Przepraszam.

   Odwraca się znów na drugi bok i jestem pewien, że po paru minutach zasypia, bo słyszę jego lekkie pochrapywanie. Mimo to ja nie umiem zasnąć. To wszystko to po prostu... za dużo. Muszę to wszystko jeszcze raz przemyśleć. Czy mam tu zostać?

   Nie, to głupota. Lepiej podróżować dalej; jutro rano, gdy tylko wstanę, odejdę stąd. Tuta nigdy bym się nie odnalazł, nie mówiąc już o tym, że ten Alfred mnie nie...

   Nie co? Nie lubi? Nie akceptuje?

   Przykro mi, Al. Nie mogę być tym, kim chciałbyś, żebym był.

   I znów pojawia się to dziwne uczucie; tak samo było, kiedy... Kiedy...

   Zaraz. Zaraz, zaraz, zaraz!

   Myśl, Arthur. Impreza. Impreza...

   Nie pamiętam. NIE PAMIĘTAM!

   Nie umiem sobie przypomnieć, co się wtedy stało! Próbuję przywołać te wspomnienia, cokolwiek, jakieś odczucie z tym związane, ale nic z tego – pustka. Czerń. Nic.

   Panikuję. Wychodzę z łóżka, zaczynam krążyć po pomieszczeniu; Alfred się nie budzi, ale mało mnie to teraz obchodzi.

   Czy to przez, to, że podróżuję? Zabiera mi wspomnienia?! Dlaczego?!

   Drżącymi rękami wyszarpuję komórkę z kieszeni i piszę wiadomość do Drugiego.

   „Czy to możliwe, że moje wspomnienia zaczną znikać?"

   Czekam z niecierpliwością na odpowiedź. To zaważy o wszystkim. Bo jeśli mogę się przemieszczać kosztem własnych wspomnień, to... To nie jest tego warte.

   Straciłem coś ważnego. Coś bardzo ważnego, o czym za wszelką cenę miałem nie zapomnieć. Coś, co sprawiło, że wszystko się zawaliło. Czegoś brakuje.

   Nie, to niemożliwe.

   Oddycham z ulgą. Ale w takim razie... Co się dzieje?!

   Biip. Kolejna wiadomość.

   Ale powinieneś o czymś wiedzieć: za każdym razem, gdy się przenosisz, to właściwie twój umysł podróżuje. Twoje pierwotne ciało nie żyje, podobnie jak każde, które zostawiasz za sobą. I dlatego już nigdy nie wrócisz do tych światów.

   Patrzę tępo na tekst. Czy to znaczy, że... Że praktycznie rzecz biorąc mordowałem sam siebie?

   Moje spojrzenie wędruje samoistnie na śpiącego Alfreda. Ja zamordowałem jego Arthura. Stracił go bezpowrotnie, a przecież...

   Zanim zdążę skończyć tę myśl, przychodzi kolejna wiadomość.

   Arthur... Musimy się spotkać.

   „Jak?"

   Naprowadzę cię przy twoim następnym skoku.

   Nie pytam, jak dokładnie to zrobi. Nie ma sensu. Odpisuję.

  „Do zobaczenia."

___________

Dziękuję za komentarze. Aż się łza w oku kręci, jak czytam niektóre... :) Wiecie, jak zmotywować człowieka! Ciao!