Za daleko, za blisko... BONUS

Bonus, czyli słów parę o Ivanie.

Tak między nami, to trochę źle się czuję, że niemal w każdym z moich opowiadań jest "złą" postacią. Zrobię jeszcze z niego fajnego bohatera :P 

I jeszcze pytanko: Czytałybyście (i czytalibyście, nie wiem, czy tu są jacyś zagubieni faceci xD) opowiadanko fem! ?

Tulam!

______

Ivan uderzył pięścią w ścianę. I jeszcze raz. I znowu.

Nie udało się. Zaufał temu Gilbertowi. A ten idiota wybrał tego głupiego Matthewa, który nie może poradzić sobie z własnym życiem i tylko przynosi kłopoty.

-Kurwa mać! - wrzasnął Ivan.

-Oj, nieładnie tak przeklinać, mon cher - odezwał się głos. Ivan obejrzał się.

-Ach, to tylko ty - warknął. - Co tutaj robisz?

Ostatnio ten blondyn często kręcił się koło Ivana. Ivan nie umiał zrozumieć, dlaczego.

-Próbuję cię pocieszyć, niewdzięczniku - wzruszył ramionami tamten.

-Jak ty tu w ogóle wszedłeś? Drzwi były zamknięte.

-Twoja siostra dała mi klucze. Miła osoba, nawiasem mówiąc. Szkoda, że musi zarabiać na życie w taki sposób…

-Jeszcze jedna uwaga o mojej siostrze, a nie ręczę za siebie.

-Oj, nie bądź taki drażliwy… - prychnął. - Nie chciałem jej obrażać. Masz… gorszy dzień?

-Dobrze wiesz, że nie o to chodzi, Francis.

-No, może - zaśmiał się cicho blondyn - ale i tak…

Pokręcił głową, nie kończąc zdania. Ivan nie miał zamiaru naciskać; nie chciało mu się rozmawiać z tym chłopakiem.

Francis usiadł na łóżku obok Ivana i spojrzał mu prosto w oczy.

-To przejdzie, Wania. Po pewnym czasie zapomnisz o nim.

-Skąd wiesz…?

-Mam dobrą intuicję - Francis mrugnął do niego. -To przejdzie.

A kiedy już zapomnisz o tym chłopaku, będziesz mógł zauważyć, że komuś na tobie zależy. Nawet bardzo. Do tego czasu… Będę przy tobie, Wania. Nigdy nie jesteś sam.

-Nie jesteś sam, Ivan.

Uścisnął jego dłoń. W tym geście nie było nic ponad przyjacielską troskę… ale może kiedyś…

Może kiedyś i jemu będzie dane być szczęśliwym.