KSS - Prolog

Witam! 

Wróciłam z nowymi pomysłami i z nową siłą. 

Nowe opowiadanko, bo czemu nie. 

Zapraszam do komentowania! 

______

   - Sprawa jest poważna! Skupcie się wreszcie, debile!

   - Jesteśmy skupieni. Nie musisz się drzeć, mon cher.

   - Właśnie widzę. Antonio nie śpij!

   - Hę…? Kto, ja? Ja przecież nie… nie śpięęęę! - ostatnie słowo przeszło w ciężkie ziewnięcie, a ja się załamałem.

   - Kurde, tłumaczę wam! Jesteśmy w ostatniej klasie liceum i wciąż nie mamy dziewczyn!

   - Mów za siebie - uśmiechnął się do mnie Francis. Przewróciłem oczami.

   - Wiesz, o co mi chodzi. O jakąś fajną laskę, tak na stałe…

   - Z tym problemem boryka się większość ludzi z naszego rocznika, co nie? - odezwał się zaspany Antonio.

   I wtedy mnie olśniło. Mein Gott, jestem jeszcze bardziej zagilibisty niż myślałem!

   - Ej… Chłopaki!

   - Mmm?

   - Stwórzmy klub. Tylko nasza trójka.

   - Po co? - ziewnął znów Antonio. Walnąłem pięścią w stół.

   - Słuchać mnie uważnie, ludziska! Będziemy w tym klubie znajdować drugie połówki dla ludzi z naszej klasy… i dla nas! A pod koniec roku będziemy mogli się pochwalić ładnymi laskami. Co wy na to?

   Przejechałem po nich wzrokiem. Francis uśmiechnął się do mnie czarująco, po czym teatralnym ruchem odrzucił włosy do tyłu.

   - Jak dla mnie brzmi to nieźle - powiedział. - A ty, Antonio?

   - Że ja? Mhm. - pokiwał głową Hiszpan.

   Idealnie.

   - A więc… czy przysięgacie, że do końca tego roku szkolnego znajdziecie sobie kogoś zarąbistego?

   - Oui.

   - No… tak.

   Wypiąłem dumnie pierś i wyszczerzyłem zęby.

   - Prawidłowo! - pochwaliłem ich. - A więc pierwsze posiedzenie Klubu Samotnych Serc uważam za otwarte!